Story of Hope: Geschreven door Chantal
De stempel koppig en tegendraads had ik al snel gekregen. Koppig ben ik nog steeds een beetje, maar ik gebruik het niet meer meer om mensen indirect iets te willen vertellen. Dit is wel wat ik jarenlang heb gedaan en wat ik stiekem ook wel wist. Echter, durfde ik dit nooit toe te geven of uit te spreken. Ik was bang dat iedereen zou denken dat ik alles deed om aandacht te krijgen.
Is een eetstoornis aandachttrekkerij?
Ik wil geen aansteller en aandachttrekker zijn. Toch is dit vaak één van de dingen waar men aan denkt als ze horen dat je een eetstoornis hebt. In mijn geval anorexia. Er zit zeker een kern van waarheid in. Vragen om aandacht is alleen het verkeerde woord. Het is eigenlijk verlangen naar liefde, acceptatie en gezien willen worden. Ik wilde uniek zijn. De levensbehoeftes van ieder mens. Toen ik jong was wist ik alleen niet hoe ik op een gezonde manier deze verlangens kon vervullen. Nu ik oprecht kan zeggen dat mijn eetstoornis tot mijn verleden behoort, en inzie dat ik verkeerd gehandeld heb in mijn eetstoornis tijd, wil ik het taboe doorbreken.
Mijn zieke koppie
Ik ga je vertellen wat er zich in mijn koppie afspeelde en waarom ik deed wat ik deed. Met enige schaamte schrijf ik dit. Ik ben niet trots op de dingen die ik heb gezegd en gedaan heb in het verleden. Laat mijn verhaal je sterken en motiveren om eerder aan de slag te gaan met de onderliggende problematiek. Ik denk dat het heel herkenbaar is voor mensen met een eetstoornis. Ik schrijf dit om openheid te creëren, om jou ogen te openen, zodat je andere keuzes durft te gaan maken. Hopelijk durf jij straks ook gewoon te vragen waar je echt behoefte aan hebt.
Ik heb vroeger nooit geleerd om emoties te uiten
Bij mij thuis werd gezwegen en verzwegen. Met name boosheid was een emotie die niet werd geuit. Van mijn ouders kreeg ik alle liefde van de hele wereld, maar mijn jeugd was alles behalve makkelijk. Door de huwelijksproblemen van mijn ouders en de hiermee gepaarde spanning vond ik geen echte connectie met mijn leeftijdsgenootjes.
Ik voelde me een buitenbeentje
Jongens op school, die veel ouder waren dan ik, pestte mij waardoor ik me heel klein en angstig voelde. Ik deed me anders voor, paste me aan om maar niet buitengesloten te worden, maar toch werd ik gepest. In die tijdhuilde in ik heel veel. Het grootste probleem was dat ik er niet over kon praten hoe eenzaam en ellendig ik me voelde.
Op de middelbare school ontdekte ik al snel dat als ik brutaal deed, dat mensen dan tegen me opgekeken. Ik werd gezien. Ik voelde me gezien. Dat ik aandacht ontving door middel van deze negatieve manier van aandacht vragen, maakte me eigenlijk niets uit. Men zag mij gelukkig niet meer als het bange vogeltje.
Schijn bedriegt
Al leek ik een hele stoere meid, van binnen was ik nog net zo onzeker en ongelukkig. Ik vond houvast in afvallen. Ik was niet langer het 'dikkertje' en ik kreeg positieve aandacht en complimenten over het feit dat ik was afgevallen. Dit voelde zo goed dat ik steeds strenger voor mezelf werd. Alleen de complimenten verdwenen op den duur en ik voelde me niet meer gezien.
Hallo! Zien jullie me niet?
Het is behoorlijk uit de hand gelopen. Ik werd dunner en dunner, maar ik werd niet meer opgemerkt. Dus ging ik nog harder mijn best doen. Want als het lichamelijk niet goed zou gaan, dan zouden mensen me wel zien staan en dan zouden mensen merken dat het niet goed met me ging. Uiteindelijk belande ik in het ziekenhuis en kreeg ik de stempel Anorexia Nervosa. Deze stempel vond ik alleen niet bij mij passen, want dan was je toch extreem mager? En dan eet je toch niet? Ik ben naar huis gestuurd en elke week werd ik in de gaten gehouden. Elke week hoopte ik dat ik weer afgevallen was. Want als ik nog meer afgevallen zou zijn dan zou ik in het ziekenhuis komen, of een eetstoornis kliniek, en dan ik sondevoeding krijgen. Dan zou ik pas echt serieus genomen worden. Dit was de ultieme test. Wie houd er eigenlijk van mij?
Ik had allemaal redenen ‘verzonnen’ om mijn ziekelijke gedrag voort te zetten. Want als ik dat bereikt had dan pas zou ik serieus genomen worden, dan pas kreeg ik liefde en aandacht. Pas dan zouden mensen mij zien staan. Dit geloofde ik, dat was mijn ziekelijke overtuiging.
Natuurlijk wilde ik ook een normaal en gelukkig leven, maar ik wilde ook gezien worden en uniek zijn. Dus dan moet je speciaal zijn. Ik was goed in afvallen, zielig zijn, het slachtoffer spelen en ik kon manipuleren als de beste. Hier was ik goed in en met dit gedrag trok ik de aandacht van mijn omgeving. En zo hoefde ik niet over mijn echte problemen te praten, want het was overduidelijk dat het niet goed met mij ging.
Wie is de 'beste' anorexia patiënt?
Ik heb verschillende klinische opnames gehad. En overal was het hetzelfde. Elke meisje wilde beter zijn dan de ander. Het was een hevige concurrentie strijd. Niemand erkend het, niemand benoemt het, maar overal heerst er die strijd. Wie komt het minste aan? Of wie valt zelfs af? Wie eet het langzaamste? Wie snijdt zijn brood in de meeste hapjes? Wie krijgt de meeste aandacht van de begeleiding? De ogen vliegen rond de tafel. Wie is de 'beste' anorexia patiënt?
Ik bedacht trucjes
Ik deed er alles aan om de ‘beste’ te zijn. Want dan werd ik gezien, lette iedereen op me letten én gingen ze met me in gesprek. Ik viel nog verder af af, want dan gingen mensen zich zorgen om me maken én ze dan werd ik nog meer gezien. Ik was (eet)gestoord bezig, maar ik bereikte mijn doel. Ik kreeg aandacht. En ik was hierin niet de enige. Iedereen kopieerde elkaar, iedereen wilde uniek zijn en iedereen hield elkaar in de gaten. Want we hadden allemaal een onderliggend verlangen om gezien en geaccepteerd te worden, uniek te zijn, liefde en aandacht te krijgen.
Ow shit, nu ik weer een normaal gewicht heb, denkt iedereen dat het goed met mij gaat!
Als je netjes aankomt (volgens de norm) en netjes je eetlijst eet dan denkt men “Het gaat goed met haar, dus zij redt het wel.” Maar de onderliggende verlangens zijn vaak nog lang niet vervuld. Dus dan moet je, als patiënt zijnde, alsnog gaan praten en aangeven dat je het moeilijk hebt en het helemaal niet goed gaat. Het probleem is echter dat veel mensen dit niet durven of nooit hebben geleerd. Dus om duidelijk te maken dat het niet goed gaat begin je maar weer met afvallen en tegen de regels ingaan. En dat deed ik.
Ik wilde me onderscheiden van de rest
Ik begon met automutilatie, want dit deed de rest nog niet. Ik wilde mij onderscheiden van de rest. Ik wilde anders zijn, want dan zou ik extra zorg en aandacht krijgen. Misschien zouden mijn diepe verlangens nu wel vervult worden?
Ik ben tijdens mijn laatste opname zo dwars geweest dat de begeleiding mij negeerde. Ze zeiden niks meer van mijn gedrag. Het had toch geen effect. Ik bleef grenzen opzoeken, en het liefst ging ik er overheen. Als ik iets goeds deed en men complimenteerde mij pakte ik het verkeerd op.
Er viel geen kwartje en er ging geen lichtje branden
Ik ging opzoek naar nog meer grenzen, om er vervolgens overheen te gaan. Ik had wel een grens in mijn hoofd. Ik hield me voor dat wanneer ik die bereikte dat ik dan zou veranderen. En dat het me dan wel zou lukken. Herkenbaar? Maar vaak gaan we over onze eigen grenzen heen en verleggen we ze continu. Ik heb mezelf vaak beloofd te stoppen. Maar nooit was het erg genoeg.
Ik loog tegen mezelf
Ik baggetaliseerde alles. Het viel toch wel mee. Zo stelde ik mijn eigen geweten gerust. Ik loog tegen mezelf. Ik werkte mezelf naar de bodem van de put. Ik wilde de bodem raken, want vanaf dan kon ik vanuit dat dieptepunt weer stappen de goede gezonde kant op maken. Als ik mijn laagste gewicht bereikt zou hebben, pas dan kon ik starten met aankomen! Ik stelde mezelf en mijn gezondheid op de proef.
'Als ik weinig gegeten heb overdag, dan mag ik een appel vanavond.'
'Als ik in het ziekenhuis kom dan begin ik weer met eten.'
'Als ik sondevoeding krijg dan ga ik het eten weer opbouwen.'
Allemaal excuses om geen stappen te zetten. Want als ik eenmaal die grens bereikt had, dan wilde ik weer een stapje verder. Verder de put in. En zo hield ik mezelf constant voor de gek, omdat mijn doel nooit bereikt was.
Mijn methode werkte niet meer
Toen ik eenmaal in het ziekenhuis aan de hartbewaking lag werd mij door verschillende verpleegkundige verteld dat mijn hart het zou begeven als ik zo door zou gaan. Men dacht dat dit de grens zou zijn. Maar nee, ik was nog steeds niet overtuigd. Ik vond dat ik nog wel een stapje verder kon, nog verder de zieke kant op. Maar deze methode werkte niet meer. Wat ik ook probeerde om mijn diepste verlangens te vullen, mijn omgeving was wel een beetje klaar na jarenlang ellende. Ook zij gingen er aan onderdoor. Ze namen bewust afstand, omdat ze het niet meer aan konden zien hoe ik mezelf steeds meer kapot maakte.
Ik leefde op het randje van de dood
Omdat niets bij mij werkte lieten mijn begeleiders in de eetstoornis kliniek mij een beetje links liggen. Uit alles liet ik blijken dat het niet goed ging, maar ik kon niet praten en durfde niet aan te geven wat er zich allemaal afspeelde in mijn hoofd. Alles wat ik gedaan had om gezien te worden, en liefde en aandacht te krijgen, was voor niks geweest. Want iedereen trok zijn handen van mij af. Ik was radeloos. Ik zag nog maar één uitweg. Zelfmoord! Als ze dan niet zouden zien hoe slecht het met mij ging dan, dan weet ik het ook niet meer.
“Een doodswens is niets anders dan een wens naar verandering. Het hoeft je niet af te schrikken als je je zo voelt. Het betekent simpelweg dat je hunkert naar verandering.” - Isabelle Plasmeijer
Hoe triest? Hoe ziek? Ik weet het nu, achteraf. Dit zou mijn laatste wanhoopskreet worden. Wilde ik echt dood wilde? Nee, eigenlijk niet. Ik kon alleen niet meer leven met mijzelf en mijn gedachten, en ik had hulp nodig. En ja, ik was bang dat ik echt dood zou gaan, maar voor mijn gevoel was dit de enige oplossing. In het ziekenhuis hebben ze mijn maag leeg gepompt. Ik leefde nog. En had ik bereikt wat ik wilde bereiken? NEE! Ik voelde me juist ontzettend schuldig. En ik kreeg nog steeds geen begrip, en ik kreeg nog steeds niet de hulp die ik werkelijk nodig had.
De keiharde confrontatie
Kort daarna ontmoette ik Isabelle Plasmeijer. Gelukkig maar. Zij confronteerde me keihard en was direct in staat door mijn gedrag heen te prikken en contact te maken met mijn werkelijke behoeftes. Dit was wat ik nodig had. Na jarenlange therapie wist iemand mij binnen enkele weken te transformeren. Heel lang wist ik niet hoe ik op een gezonde manier om hulp moest vragen. Het is fijn te ervaren dat de mensen waarvan ik houd ook naast me blijven staan nu het beter gaat. Ik had nooit verwacht dat het mij zoveel positieve energie zou opleveren.
Ik ben geen klein zielig meisje meer
Vandaag de dag vraag ik om wat ik nodig heb en ga ik niet meer destructief handelen of mezelf beschadigen. Als ik me alleen voel dan ga ik naar vriendinnen of familie. Voel ik me verdrietig, dan huil ik bij iemand uit. Heb ik even liefde nodig, dan vraag ik mijn moeder om een knuffel. En zit me iets dwars, dan praat ik erover met een vriendin. Ik geef duidelijk aan waar ik tegen aan loop. Ik zoek steun en probeer er samen met iemand uit te komen. Dit levert zoveel meer op. Mijn omgeving begrijpt hierdoor veel beter wat ik nodig heb.
Getekend voor het leven
Ik heb littekens die ik mijn hele leven zichtbaar met mij mee zal dragen. Ze zullen mij blijven herinneren aan mijn anorexia tijd. Ik had veel liever eerder willen ontdekken wat er achter mijn destructieve gedrag zat.
Misschien herken je je in mijn verhaal, maar schaam jij je voor deze gedachtes?! Hierin blijven hangen zou verschrikkelijk zonde zijn, want ook jij kan anders gaan handelen. Niet vanaf morgen, niet vanaf dat je weer een negatieve mijlpijl in je eetstoornis hebt gezet. NEE, vanaf NU! Dit moment! Zet een punt achter je destructieve gedrag!
Leer te gaan praten, geef aan wat je nodig hebt en vertel wat je diep van binnen verlangt. Is dat liefde en aandacht, hulp, ondersteuning, erkenning, gezien willen worden, uniek zijn of wat dan ook, vraag er dan om. Ga dit op een gezonde manier bereiken en niet door middel van zelf saboterend gedrag!
Vergeef jezelf
Maak je lichaam niet kapot. Als je zo doorgaat loop je misschien wel schade op voor de rest van je leven. Terwijl dit eigenlijk niet je doel is. Dus spaar jezelf, jouw lichaam! De mensen die echt van je houden hebben ook veel liever dat je erover praat, want zo zien ze echt wat je nodig hebt, en kunnen ze daar op inspelen.
Dus vergeef jezelf. Word niet boos op jezelf als je je herkent in mijn verhaal. Laat het je ogen openen en ga vanaf nu op een gezonde manier aan de slag om je diepste verlangens te vullen. Het gaat je zoveel meer opleveren.
Ook jij kan dit, ik geloof in jou!
~ Chantal
Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt.
Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.
