Geschreven door Amy
Het moment dat ik de diagnose anorexia kreeg kan ik me nog goed herinneren. Ja, dat zal wel, dacht ik. Daar moet je dun voor zijn en dat ben ik helemaal niet. Ik was 13 jaar en ik wilde "gewoon" wat kilootjes afvallen. Dat wilde iedereen toch op die leeftijd dacht ik. Maar nu weet ik wel beter. Mijn opa was mijn beste maatje en toen hij zijn strijd tegen kanker verloor werd ik erg onzeker. Hij was mijn rechterhand, en nu viel mijn steun en toeverlaat weg. Mijn veiligheid was weg. Dit kon niet waar zijn, het moest een grap zijn. Maar helaas, na een jaar moest ik wel geloven dat het geen grap was. Hij was niet op vakantie, en nee hij kwam nooit meer terug.
Ik begon mijn verdriet weg te eten
Na een tijdje ging ik dat gedrag weer compenseren. En toen ik naar de middelbare school ging begon mijn eetstoornis eigenlijk pas echt. Ik durfde mezelf niet te zijn en stond altijd alleen in een hoekje. Ik dacht steeds ‘dit ben ik helemaal niet!’ en toch durfde ik niet voor mezelf op te komen. Ik was zo onzeker. Ik veranderde, maar op een negatieve manier. Daarom moest ik naar een kliniek voor gedragsproblemen. Daar heb ik 1 jaar gezeten. Ik heb er veel geleerd, maar ook hele heftige dingen meegemaakt waar ik liever niet meer over na denk. Ook moest ik naar een andere school, terwijl ik net vriendinnen had gemaakt. Vriendinnen die zeiden dat we elkaar trouw zouden bleven zien en spreken. Maar helaas bleef er van deze belofte na mijn opname niet veel over. De eetproblemen werden erger. Mijn ouders hadden dit feilloos door en vaak hebben zij hun zorgen tegen de leiding uitgesproken.
"Mijn ouders werden gerustgesteld met de woorden dat wanneer het thuis beter zou gaan, dat het ‘eetprobleem’ dan ook wel weer over zou gaan. Eenmaal thuis werd dit eetprobleem alleen maar groter en groter."
Er volgde een lange periode van opnames in klinieken. En toen er geen geld meer was voor de nazorg werd ik ontslagen. Hierdoor viel ik weer terug. Mijn zoektocht ging verder en ik kwam weer ergens anders terecht. Ik ging kliniek in, kliniek uit, ziekenhuis in, ziekenhuis uit en van gesloten afdelingen naar open afdelingen. Soms kwam ik daar zusters tegen die me wél echt zagen. De échte Amy. Maar toch weerhield me iets, de motivatie om écht te genezen. Het hield niet op. Na alles wat er gebeurd was, ik had het vertrouwen verloren. Ik geloofde er niet meer in. Ik heb me vaak verbaasd over de geestelijke gezondheidszorg.
"Wat ik in die periode heel erg heb gemist is iemand die echt luisterde, naar mijn situatie keek en zich echt verdiepte."
Ik paste niet in het boekje, en daar wist bijna niemand raad met mij. Elke keer als ik weer op gewicht was, werd ik naar huis gestuurd en mocht ik nog een keer per week komen voor een gesprek. Door deze vrijheid kon mijn eetstoornis zijn gang weer gaan. Hij kreeg weer alle macht.
Op den duur voelde ik me meer dood dan levend
Ik was sterk vermagerd en ik voelde bijna niets meer en er kwam niets meer binnen. De bodem van de put raakte ik toen mijn kleine nichtje overleed. Zij had niet gekozen voor de dood, zij wilde leven. Ik moest en zou het nu goed gaan doen, voor haar. Maar het verlies en het verdriet zette ik opzij, ik wilde het niet voelen, waardoor niets meer lukte en mijn eetstoornis nog meer grip op mij kreeg. Totdat ik bij ISA Power terecht kwam hierdoor veranderde heel mijn wereld. Na zoveel klinieken en hulpverleners te hebben gezien werd ik als mens behandeld en niet meer als nummer. Ik kreeg inzichten en wist dat ik zo niet langer door kon gaan. Ik wilde ook zo niet langer doorgaan. Eindelijk en gelukkig kan ik zeggen dat het nu veel beter gaat. Ook lichamelijk ben ik hersteld. Ik kan weer voetballen en ik heb werk gevonden.
Mijn moeder, vader broer en zus waren de hoop, net zoals ikzelf, eigenlijk kwijt. En zij geloofde niet dat ik naar mijn 1000ste poging dan nu echt beter zou gaan worden. Maar al snel zagen zij dat het nu echt vooruit ging. We werken nog steeds aan het vertrouwen, want dat is en blijft soms nog moeilijk.
Door mijn eetstoornis viel het gezin, wat ooit onafscheidelijk was, uit elkaar.
Mijn familie ging er aan onder door. We zijn allemaal harde werkers en echt van het doen, maar tegenover mijn eetstoornis stonden zij machteloos. Ze konden niets doen. Met onmacht keken zij toe hoe ik mezelf kapot maakte. We hebben die periode veel ruzie met elkaar gehad, omdat ik door mijn eetstoornis iedereen kapot maakte. Mijn ouders richtte alle aandacht op mij. Ik kan me voorstellen dat dit voor mijn broer en zus ook heel vervelend was, en dat is zacht uitgedrukt.
"Ze zeggen altijd dat alleen jijzelf een eetstoornis kan overwinnen, maar wij deden het met heel het gezin."
Mijn mooiste momenten, en tevens moeilijke momenten, waren die met mijn zusje.
Op een dag belde ze me huilend op en vertelde ze dat ze me zo miste. Eindelijk voelde ik me weer een grote zus die voor haar zorgde in plaats van andersom. En het deed me ook ontzettend goed om te zien hoe trots mijn broer was. Ik realiseerde me toen pas hoe erg ik deze dingen had gemist. Ik ben mijn familie dankbaar dat ze me nooit in de steek hebben gelaten.
"Papa en mama hebben dag en nacht voor mij gevochten. Ik sta waar ik nu sta, door alles wat ik heb meegemaakt. Ik heb veel respect voor mijn ouders en ben hen eeuwig dankbaar."
Ik ben er nog niet, maar ik heb dé wil. Dé wil om te vechten én de kracht om door te gaan. Mij eetstoornis heeft mij een veel sterker persoon gemaakt. Want als je een eetstoornis overwint, of dat nu deels is of helemaal, dan kan je alles bereiken. Want voor mijn gevoel is er niets moeilijkers dan dit. Deze periode heeft mij geleerd dat het heel belangrijk is om te praten, emoties te delen en goed met je emoties om te gaan. En vooral hoe belangrijk het is om van het leven te houden en zingeving te hebben. Iets doen wat je leuk vindt en waar je mee bezig bent. Het heeft mij nu een tevredener mens gemaakt.
