Een sprookje of een hel?

Dit blog is geschreven door: Charlotte
Vrijwilliger bij ISA Power

Lang geleden, leefde er in Vlaanderen een mooi en lief meisje. Ze stond elke dag op met een lach, ging graag naar school en had een leuk vriendinnen groepje. Ook op haar ouders en zussen kon ze steeds rekenen. Toen ze 15jaar werd, kwam ze haar prins op het witte paard tegen. Ze werden verliefd en leefden nog lang en gelukkig...

Jammergenoeg klinkt dit sprookje te mooi om waar te zijn en liep het helemaal anders dan gepland. Allereerst, dat meisje waar ik over praat ben ik zelf! Ondertussen 27 jaar oud en een hele hoop ervaringen rijker. 

Maar wat gebeurde er waardoor dit sprookje op een nachtmerrie in hel begon te lijken? Ik vertel je graag mijn verhaal. Om te laten zien dat je een eetstoornis overwinnen kan en dat je weer gelukkig kan worden. Maar ik schrijf dit verhaal ook om jou te zeggen dat je er niet alleen voor staat, en je echt moet geloven in jezelf!

Mijn pubervet

Op de middelbare school had ik veel vriendinnen en haalde goede punten. Ik was de beste van de klas en studeerde veel. Dit vond ik leuk, maar toen zag je al dat ik erg perfectionistisch was en de lat voor mijzelf erg hoog legde. Toen ik mijn eerste vriendje leerde kennen, voelde ik me erg onzeker. Ik wilde perfect zijn, met name voor hem. Ik wilde gewoon de beste zijn, en dus begon ik meer op mijn uiterlijk te letten. Eerst door meer te sporten, daarna door minder te eten. Omdat ik toen ook in mijn pubertijd zat, veranderde mijn lichaam snel en ik voelde mij veel dikker in vergelijking met mijn klasgenootjes. Mijn mama zei me dat het 'pubervet' was en dit zeker zou weggaan. Had ik haar toen maar geloofd...

Maar ik was te onzeker, dus het 'pubervet' moest er af. Vermageren dus. Elk jaar gingen we drie weken op reis naar Frankrijk. Het is warmer in Frankrijk, je beweegt meer en je eet anders. Ik herinner mij nog goed dat ik na deze reis drie kilo was afgevallen. Ik voelde mij veel beter en ik wilde er alles aan doen om nog meer af te vallen. Uiteindelijk werd het een ware obsessie! 

Ik sloot me helemaal op in mijn eigen wereldje

Met elke kilo die ik afviel werd ik onzekerder en voelde ik mij nog slechter in mijn vel. Het stemmetje in mijn hoofd beweerde jammergenoeg het omgekeerde. 'Dit heb je nodig om sterk te worden en de wereld aan te kunnen', zei het. En ik trapte er elke keer opnieuw in. Ik hongerde mij zodanig uit dat ik uiteindelijk werd opgenomen. Ook toen ik opgenomen werd, was ik er helemaal nog niet klaar voor om mijn eetstoornis los te laten. Laat staan... beter te worden.

Ik belandde in de hel

Na een korte opname belandde ik in een spiraal van eetbuien, overgeven, sporten en mijzelf nog meer dwingen om te verdwijnen uit de 'harde' wereld. Ik had het moeilijk thuis, had een slechte band met mijn papa en op school ging het ook niet zo goed. Ik kon mij niet meer concentreren op de werkelijkheid. Alles draaide rond eten en niet eten. De weegschaal hield ik krampachtig vast en was mijn beste vriend, terwijl ik mij erg eenzaam en ongelukkig voelde. Niemand begreep me en ik kon met mijn probleem bij niemand terecht. Enkel bij de vele psychologen die ik toen zag, maar echt tot mij doordringen konden ze niet. Uiteindelijk belandde ik na 2 jaar opnieuw in opname. Ik gaf zodanig veel over dat ik dood kon gaan. Na mijn 2de opname (5maanden) was ik verlost van de eetbuien. Ik heb er nog een 2 tal gehad nadien, maar ik was er klaar mee. 

Ik had mijn eetstoornis nodig om door het leven te gaan

Ik had iets nodig waardoor ik controle had over alles wat rondom mij gebeurde en om er voor te zorgen dat ik nergens over hoef te piekeren. Ik dacht als ik mijn gewicht stabiel en laag kon houden, ik zekerheid had over mijn leven. Fout gedacht natuurlijk! Ik ging naar de hogeschool en leerde een nieuw vriendje kennen. 5 jaar ben ik met hem samen geweest, net zoals mijn eerste vriendje. In die periode ging het opnieuw op en af met mij. Een 3 de opname stond voor de deur en deze keer heb ik er zelf voor gekozen. Ik was afgestudeerd, had een diploma op zak en stond klaar om te beginnen werken. Maar ik wilde verder studeren, voelde dat er iets ontbrak. Na een half jaar heb ik mijn vervolg studies stopgezet. Ik zat er helemaal door. Heb veel energie gestoken in iets wat helemaal niet mijn ding was. Ik voelde dat ik voor iets anders bestemd was, maar wat?Ik raakte helemaal in de knoop en kwam terug in de onzekerheid terecht van niet eten en mijzelf dwangmatig dingen op leggen. 

Met een derde opname heb ik eindelijk wat meer over mijzelf geleerd. Wie ben ik en wat heb ik nodig. Ik leerde er ook dat meer eten, helemaal niet zorgt dat je enorm veel gaat bijkomen. Ik herinner me nog dat ik op de grootste porties stond en nog extra boterhammen bij kreeg en niet bij kwam. Mijn streefgewicht heb ik niet bereikt bij mijn ontslag, maar ik had wel een rugzakje mee met veel goede tips en moed om er voor te gaan!

Kort na mijn ontslag ben ik beginnen werken als laborant en ik dacht dat alles nu wel goed zou komen. Jammergenoeg ging het toen niet zo goed tussen mijn toenmalig vriendje en mij. Hij had meer ruimte nodig om zichzelf te ontdekken en heeft mij laten gaan. Na 5 jaar was dit een echte donderslag bij heldere hemel, want ik dacht te kunnen starten aan een nieuw hoofdstuk in ons leven. Ik was terug gezond, had werk en wou gaan samenwonen. Ik heb er erg van af gezien, maar na enkele maanden was ik er grotendeels bovenop en helemaal herboren. Ik voelde mij beter dan ooit te voren, kwam automatisch in gewicht aan, sprak terug met vriendinnen af en voelde mij gelukkig. 

Wat mij toen is opgevallen, is dat ik steeds heel goed voor mijzelf kan zorgen als ik niemand dicht bij me heb en dus geen vriend heb. Als er iemand in mijn leven komt, dan ga ik mijzelf weer volledig wegcijferen. Maar ik wou ook niet alleen oud worden en stelde mij open voor nieuw geluk. Daardoor leerde ik mijn huidige vriend kennen. Ik heb het eerste jaar vaak met mijzelf in de knoop gezeten en het hele verhaal begon weer opnieuw. Ik viel terug af, werd erg onzeker en voelde mij niet zo gelukkig meer. Maar nu moest het stoppen! Ik had een job, was toen 25jaar en kon echt niet heel mijn leven afvallen, opgenomen worden, mijn vriend verliezen en opnieuw beginnen.

"Ik was sterker geworden. Ik koos ervoor om mijn eten niet meer gebruiken om alles' schijnbaar' onder controle te houden." 

Gelukkig lijkt mijn vriend heel erg op mij en begreep hij heel goed, wat er in mij omgaat. Door veel met hem te praten en mijzelf steeds moed in te spreken, begon ik te geloven dat het wel kon lukken. Ik hoef helemaal niet perfect voor anderen te zijn, goed en leuk zijn, is meer dan genoeg. Wat mij vooral geholpen heeft om sterker in mijn schoenen te staan en geen nieuwe opname nodig te hebben, is praten over mijn gevoelens. Vroeger cijferde ik alles wat ik voelde weg, omdat ik dacht het niet aan te kunnen. Ik ben hooggevoelig en alle indrukken en emoties komen vaak sterk aan. Door over mijn gevoelens te praten, maar daarnaast ook echt stil te staan bij wat die gevoelens ook echt met mij doen, ben ik beginnen ontdekken wie ik echt ben. Het klinkt misschien gek, maar ik heb mijzelf nooit echt toegelaten in mijn eigen leven. Ergens om zo weinig mogelijk te moeten voelen, maar ook omdat ik nooit goed genoeg was voor mijzelf. Nu vind ik mijzelf wel mooi en ben ik trots op wat ik al bereikt heb! Natuurlijk heb ik mindere dagen, zoals iedereen, maar het helpt als je tegen jezelf kan zeggen in de spiegel: 'ik ben de moeite waard!' Geloof daar ook echt in, en kijk jezelf recht in de ogen wanneer je dit zegt. Enkele dan dringt het bij je binnen en geef je jezelf dat tikkeltje meer zelfvertrouwen. 

De eetstoornis heeft jou steeds uitgedaagd
Het is tijd om jou eetstoornis eens uit te dagen! Dit kan je doen door toch dat ene koekje te nemen, eens trots te zijn op jezelf als je het getal op de weegschaal jouw dag niet laat verknallen, eens lekker te gaan eten of je buik aan te raken en iets lief te zeggen. Kortom: alles wat het stemmetje in je hoofd zegt dat je niet mag, juist net wél te doen. Dat heet moedig zijn en ik ben er zeker van dat iedereen dit kan! Ook jij!

Plan een intake gesprek om te ontdekken wat ISA Power voor jou kan beteken. Wat in ieder geval belangrijk is om te weten is dat geen enkel traject bij ISA Power hetzelfde is. Wij maken altijd maatpakjes, omdat we geloven dat jij uniek bent en unieke behoeftes hebt. 

Of misschien wil jij inzetten als coach of vrijwilliger voor ISA Power? ISA Power is altijd op zoek naar ervaren coaches met levenservaring. Lees meer over de functie als coach bij ISA Power.